Wirus brodawczaka ludzkiego: objawy, u kobiet, u mężczyzn, leczenie

Infekcja wirusem brodawczaka jest teraz na ustach całego świata. Okazało się, że wirus, który powoduje pojawianie się brodawek i mniejszych nacieków na skórze (brodawczaki), może powodować rozwój raka narządów płciowych u kobiet i mężczyzn, a także raka odbytnicy i gardła. Szczepionki zaprojektowane w celu ochrony osoby przed najniebezpieczniejszymi szczepami wirusa mogą same wywoływać ciężkie reakcje.

Rodzaje infekcji wirusem brodawczaka

Brodawki i rak szyjki macicy są powodowane przez dwa różne typy tego samego wirusa (zwane szczepami). Ustalenie tylko faktu, że doszło do zakażenia wirusem brodawczaka, nie oznacza, że u danej osoby rozwinie się rak wirusa brodawczaka: jest to możliwe, jeśli do organizmu dostanie się szczep z grupy onkogennej. Jednocześnie infekcja którymkolwiek ze szczepów zwiększa ryzyko przedostania się do organizmu innego rodzaju wirusa.

W sumie wyizolowano około 600 szczepów wirusa brodawczaka, różniących się między sobą zestawem i sekwencją białek znajdujących się na ich otoczce. Naukowcy dzielą je na 27 gatunków i 5 rodzajów.

W zależności od zdolności do wywoływania raka rozróżnia się następujące typy wirusa brodawczaka ludzkiego:

1. O niskim ryzyku onkogennym (ich wejście do organizmu prawdopodobnie nie spowoduje raka). Są to wirusy o numerach 3, 11, 32, 34, 40-44, 6, 51, 61, 13. 72 i 73.
2. Posiadanie średniego ryzyka onkogennego. Są to szczepy 35, 53, 30, 52, 45, 56, 58. Powodują powstawanie na skórze i błonach śluzowych formacji, których prawdopodobieństwo złośliwości jest wyższe niż w pierwszym przypadku.
3. Szczepy o wysokiej onkogenności. To przede wszystkim wirus brodawczaka typu 16, który u co drugiej kobiety (41-54%) powoduje raka szyjki macicy, a także wirus typu 18, który wywołuje tę chorobę u co dziesiątej nosicielki. Wysoce onkogenne są również szczepy o numerach 31, 33, 39, 50, 59, 64, 68, 70, 82.

Niebezpieczeństwo infekcji wirusem brodawczaka

Właściwości wirusa brodawczaka polegają na tym, że osadza się on w skórze lub błonie śluzowej różnych narządów: rozrodczego (zarówno męskiego, jak i żeńskiego), przełyku, oskrzeli, jamy ustnej, odbytnicy. Może być również zlokalizowany w spojówce oczu.

Każdy szczep wirusa ma swoją „ulubioną" lokalizację. Tak więc najniebezpieczniejsze typy 16 i 18 po trafieniu natychmiast „przechodzą" do narządów płciowych, a wirusy o niskiej onkogenności 6 i 11 wpływają na srom i krocze, powodując tam rozwój brodawek narządów płciowych. Te same szczepy mogą powodować brodawczakowatość dróg oddechowych u dziecka, jeśli urodziło się ono naturalnie od matki z brodawkami narządów płciowych.

Po zakażeniu nie zawsze rozwija się choroba z ciężkimi objawami. Wręcz przeciwnie, choroba najczęściej pozostaje niezauważona i nie prowadzi do poważnych konsekwencji.

Najgroźniejsze powikłania zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego to:

• rak szyjki macicy. Występuje u kobiet w wyniku zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego typu 16 lub 18. Udowodniono, że choroba ta nie występuje przy braku wirusa brodawczaka. A jeśli wcześniej mówili o rozwoju raka szyjki macicy z erozji lub wywinięcia, teraz zostało to zrewidowane i odrzucone;
• rak odbytnicy. W przeciwieństwie do pierwszej choroby może mieć inne przyczyny;
• rak gardła. Jest to również spowodowane wirusem typu 16;
• rak płuc, który może wystąpić po zakażeniu 16, 18, 11, 2, 6, 30 typami wirusa;
• niewydolność oddechowa, która rozwija się wraz z rozwojem złośliwych brodawczaków w drogach oddechowych (krtani, tchawicy);
• kontaktowe krwawienie z brodawek. Jeśli znajdują się na sromie, kroczu lub pochwie, prowokuje je seks. Przy innej lokalizacji (w nosie, w ustach) krwawienie można wywołać poprzez mechaniczne zranienie ich innymi przedmiotami.

Każdego roku, według oficjalnych źródeł, rejestruje się na świecie prawie pół miliona (470. 000) nowych przypadków raka szyjki macicy wywołanych tym wirusem. Każdego roku na tę chorobę umiera 233 000 kobiet. Stawia to tę chorobę onkologiczną na 2 miejscu pod względem częstotliwości wśród wszystkich patologii nowotworowych w ginekologii (pierwsze miejsce w raku piersi) i na 5 miejscu wśród wszystkich przyczyn zgonów u kobiet. Najczęściej kobiety poniżej 40 roku życia umierają na raka szyjki macicy.

Trasy transmisji

Wirus brodawczaka jest niezwykle powszechny. Według współczesnych danych można go znaleźć u 90% światowej populacji.

W jaki sposób przenoszony jest wirus brodawczaka ludzkiego:

• seksualnie (z każdym rodzajem seksu). Prezerwatywy zmniejszają możliwość jej wnikania do organizmu (zakażenie z użyciem prezerwatywy wyniosło 37, 8, a bez prezerwatywy 89, 3%), ale nie zapobiegają całkowicie zakażeniu: średnica porów w lateksie ma za zadanie zapobiegać powstawaniu plemników, podczas gdy rozmiar wirusa jest zbyt mały;
• domowy sposób, gdy wirus przenika przez uszkodzoną skórę. Dzieje się tak w basenie, wannie, podczas korzystania ze wspólnych ręczników, narzędzi do manicure, naczyń;
• z matki na dziecko, w czasie porodu: częściej - przy samodzielnym porodzie, ale także przy cięciu cesarskim, istnieje również możliwość przedostania się wirusa na błony krtani;
• ze śliną - pocałunkami;
• kontakt - podczas pocierania lub przecinania brodawczaków, brodawek lub kłykcin przy skórze lub błonie śluzowej, gdzie integralność jest naruszona. W ten sposób zwykle następuje samozakażenie.

Jeśli odporność osoby jest silna w momencie wkroczenia wirusa, prawdopodobieństwo rozwoju choroby jest niewielkie: najprawdopodobniej drobnoustrój pozostanie w stanie nieaktywnym. Ryzyko rozwoju choroby wzrasta, jeśli:

• wczesny (przed 16 rokiem życia) początek aktywności seksualnej lub przynajmniej pieszczoty;
• częsta (więcej niż raz na 3 lata) zmiana partnerów seksualnych;
• infekcje narządów płciowych, takie jak nawracające pleśniawki, chlamydia, rzeżączka, ureaplazmoza;
• miał aborcje;
• choroby szyjki macicy: erozja, wywinięcie;
• ciągły stres;
• złe nawyki: palenie, alkoholizm;
• długotrwałe stosowanie tabletek antykoncepcyjnych;
• naruszenia procesów metabolicznych;
• awitaminoza.

Obecność brodawek narządów płciowych u kobiety ciężarnej jest wskazaniem do cięcia cesarskiego – w celu uniknięcia infekcji dróg oddechowych dziecka. Dlatego jest mało prawdopodobne, aby dziecko „dostało" drobnoustroje od matki. Onkogenne typy wirusa nie są przenoszone środkami domowymi, ponieważ formacje niosące wirusa nie znajdują się na skórze. Dlatego pierwsza „znajomość" z tymi drobnoustrojami ma miejsce zwykle podczas stosunku płciowego, a dzieje się to zwykle w okresie dojrzewania. Uzasadnia to konieczność podjęcia działań (w szczególności szczepień) tuż przed pierwszym doświadczeniem seksualnym.

Jak objawia się infekcja wirusem brodawczaka?

Objawy wirusa brodawczaka ludzkiego zależą od tego, jaki szczep dostał się do organizmu i jaką postać kliniczną spowodował. A więc może to być:

1. Brodawczak- pojedynczy lub wielokrotny. Są to wyrostki w kształcie grzyba na łodydze w kolorze skóry lub mające żółtawy, brązowawy lub czarniawy odcień. Znajdują się na skórze pod gruczołami piersiowymi, na szyi, pod pachami, na twarzy, a także na błonach śluzowych jamy ustnej, nosa czy genitaliów. Częściej brodawczaki występują u kobiet. Zwykle są tylko defektem kosmetycznym, mogą powodować dyskomfort lub ból. Rzadko brodawczaki stają się złośliwe.
2. Brodawki, w tym podeszwowy. Są to brązowawe formacje w kształcie grzybów. W okolicy dłoni i stóp występują w miejscach o największym tarciu i przy naciskaniu powodują ból. Brodawki podeszwowe mogą mieć trzon sięgający do zdrowej tkanki. Mogą się zapalić i zranić.
3. Brodawki narządów płciowych. Są to wyrostki brodawkowate, które łącząc się ze sobą, przypominają kalafior. Kłykciny powstają na błonach śluzowych: na genitaliach, w kroczu. Jeśli powstały w wyniku seksu analnego, zajmują lokalizację wokół odbytu. Kłykciny mogą również znajdować się na błonach śluzowych narządów wewnętrznych: pęcherza moczowego, jelit. Powoduje to objawy, takie jak bolesne oddawanie moczu lub defekacji, naruszenie funkcji fizjologicznych.
4. Choroba przedrakowa szyjki macicy - dysplazja, wywołany przez wirusa brodawczaka ludzkiego - nie objawia się klinicznie. Ta choroba może być podejrzewana podczas kolposkopii; wykryty przez badanie cytologiczne wymazu z kanału szyjki macicy.
5. Rak szyjki macicynie pojawia się natychmiast. We wczesnych stadiach nie ma żadnych objawów. Kobietę powinien zaalarmować świąd w okolicy narządów płciowych, zmiana charakteru wydzieliny z dróg rodnych (mogą się nasilać, mogą pojawiać się w nich smugi krwi, mogą mieć nieprzyjemny zapach), nieregularne miesiączki, krwawienia po stosunku lub w połowie cyklu. W późniejszych stadiach choroba ta charakteryzuje się obrzękiem nóg (zwykle po jednej stronie), bólem kręgosłupa lub dolnej części pleców.
6. Grudkowatość Bowenoidalna. Jest to nazwa stanu przedrakowego, który częściej rozwija się u mężczyzn. Charakteryzuje się pojawieniem się na skórze różnej liczby plam i blaszek w kolorze od różowego lub żółtawego do czerwonobrązowego lub fioletowego. Powierzchnia takich płytek może być gładka lub brodawkowata; są bolesne w dotyku.
7. choroba Bowena- Jest to rak skóry i błon śluzowych, rozwijający się z komórek warstwy powierzchniowej. Wygląda jak jasnoczerwony defekt skóry o nierównych konturach, pokryty łuskami i brodawkowatymi naroślami.

U mężczyzn wirus brodawczaka ludzkiego powoduje szczególną chorobę - raka płaskonabłonkowego prącia. Jego przyczyną jest wirus typu 16. Ta ostatnia zmienia komórki męskiego narządu płciowego pod wpływem dymu papierosowego, natomiast złośliwość nabywa się pod wpływem wirusa opryszczki pospolitej typu 2, jeśli w męskim DNA znajduje się gen Ras, w przypadku terapii PUVA przeprowadzono chemioterapię lub mężczyzna jest chory na HIV. Rak płaskonabłonkowy wygląda inaczej. Może to być pojawienie się plamki wznoszącej się nad skórą z brodawkowatymi naroślami na górze, może to również wyglądać jak wrzód, który niszczy penisa. Guz zlokalizowany jest na głowie lub napletku.

Rak odbytnicy wywołany przez wirusa brodawczaka ludzkiego jest również częstszy u mężczyzn. Występuje głównie u osób o nietradycyjnej orientacji. Charakteryzuje się bolesnym wypróżnianiem, wypływem krwi lub posoki z odbytnicy.

Żadna forma zakażenia wirusem brodawczaka nie rozwija się natychmiast po zakażeniu: musi upłynąć od 14 dni do kilku lat (w zależności od odporności i sprzyjających czynników), zanim pojawią się pierwsze objawy.

Diagnostyka

Aby postawić diagnozę w obecności zewnętrznych brodawczaków lub brodawek, nie jest konieczne przeprowadzanie analizy pod kątem wirusa brodawczaka. W przypadku innych klinicznych postaci infekcji potrzebujesz:

1. Badanie lekarskie:dla kobiet - ginekolog, dla mężczyzn - urolog.
2. Kolposkopia(dla kobiet) - badanie szyjki macicy pod mikroskopem. W trakcie badania wykonuje się badania płynem Lugola, test Papanicolaou (wymazy z kanału szyjki macicy i szyjki macicy), biopsję szyjki macicy, wymaz do badania metodą PCR oraz test Digene.
3. Uretroskopia i rektoskopia(dla mężczyzn). Podczas badania cewki moczowej lub odbytnicy wykonuje się również biopsję zmian podejrzanych o stan przedrakowy lub nowotworowy, pobiera się również rozmazy do badania metodą PCR i test Digene.

Tak więc możliwe jest wykonanie testów na obecność wirusa tylko w gabinecie ginekologa (dla kobiet) lub urologa (dla mężczyzn). Jest to badanie PCR wymazu z kanału szyjki macicy lub cewki moczowej lub test Digene, który jest wykonywany na materiale pobranym z biopsji lub zeskrobywania komórek nabłonka.

Leczenie

Sposób leczenia wirusa brodawczaka ludzkiego zależy od formy infekcji. Tak więc, jeśli mówimy o brodawkach, brodawczakach lub kłykciach, leczenie odbywa się w 2 etapach:

1. Formacja jest usuwana różnymi metodami. Może to być chirurgiczne wycięcie skalpelem, wypalanie laserem lub prądem elektrycznym, co jest skuteczniejsze w przypadku brodawczaków i kłykcin kończystych. W leczeniu brodawek z powodzeniem stosuje się metodę kriodestrukcji - martwicy tkanki patologicznej za pomocą ciekłego azotu, który ma bardzo niską temperaturę.
2. Powołanie immunomodulatorów, których zadaniem jest aktywacja własnej odporności, co nie powinno już pozwalać wirusowi „podnosić głowy" (leki, które całkowicie zniszczyłyby wirusa, nie zostały jeszcze wynalezione).

Ponadto ważne jest, aby zadbać o zapobieganie ponownemu zakażeniu: zaprzestać kontaktów seksualnych z zarażonym partnerem (optymalnie - poddać się z nim leczeniu), wykluczyć częste zmiany partnerów seksualnych, unikać odwiedzania łaźni, saun, basenów.

Leczenie raka wirusa brodawczaka ludzkiego zależy od stadium, w którym wykryto nowotwór. Zwykle składa się z trzech elementów: chirurgicznego usunięcia guza, chemioterapii i radioterapii. Kiedy zastosować ostatnie 2 rodzaje leczenia – dopiero po zabiegu, zamiast zabiegu lub zarówno przed, jak i po – po badaniu decyduje onkolog.

Trwają prace nad szczepionką, która mogłaby wyleczyć zakażenie wirusem brodawczaka ludzkiego.

Zapobieganie

Biorąc pod uwagę niebezpieczeństwo zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego i jego znaczną częstość występowania, zsyntetyzowano kilka szczepionek przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego.

Wszystkie szczepionki są certyfikowane i przeszły odpowiednie testy. Nie zawierają samych wirusów, ale pojedyncze białka zawarte w kapsułce wskazanych szczepów wirusów, dlatego nie mogą wywoływać choroby. Zaleca się ich wykonywanie jeszcze przed okresem dojrzewania – w wieku 9-14 lat, czyli do czasu, gdy dziecko rzekomo nie jest jeszcze zaznajomione z wirusem. Jak dotąd jasne zalecenia dotyczą tylko dziewcząt, gdyż rak szyjki macicy pojawia się wyłącznie w wyniku zakażenia tym wirusem i wyróżnia się niezwykle wysoką śmiertelnością. Chłopcy są również szczepieni w tym samym wieku.

Wydawałoby się, że nie można znaleźć pieniędzy na uratowanie dziecka przed tak poważnymi chorobami onkologicznymi. Ponadto w niektórych krajach świata, a także w 18 stanach USA, wprowadzenie jednej ze szczepionek zostało wprowadzone do Narodowych Harmonogramów Szczepień. Ale jest wiele „ale":

• badania pokazują, że szczepionki zmniejszają, ale nie zapobiegają całkowicie, ryzyko zachorowania na raka szyjki macicy;
• według oficjalnych danych 8% wszystkich skutków ubocznych (lub 0, 003% wszystkich zaszczepionych) zaobserwowanych podczas szczepień było spowodowanych poważnymi skutkami ubocznymi: śmiercią, niepełnosprawnością, chorobami zagrażającymi życiu i zdrowiu. Zgony odnotowano również u 56 zaszczepionych dorosłych kobiet, ale nie znaleziono związku z samymi szczepieniami;
• w odpowiedzi na szczepionkę niektórzy nastolatki zareagowali wzrostem temperatury na duże liczby, co wywołało drgawki, a niektórzy z niewydolnością oddechową, która jest śmiertelna. Wyraża się opinię, że taką reakcję można było zaobserwować u nosicieli określonego genu. Jednocześnie przed szczepieniem nie przeprowadza się badania genomu ludzkiego, więc nie można wiedzieć, czy dziecko jest nosicielem tego genu;
• po szczepieniu zarejestrowano zespół Guillain-Barré – choroba, w której dochodzi do paraliżu (często odwracalnego) nóg i ramion, osłabienia mięśni i ich całkowitego „wyłączenia" mogą dotyczyć wszystkich mięśni, w tym oddechowych;
• odnotowano przypadki zwiększonego ryzyka choroby zakrzepowo-zatorowej. Powikłanie to odnotowano u 56 osób, z czego 19 osób miało zator płucny, w wyniku którego zmarły 4 osoby;
• nie wiadomo, jak szczepienie wpływa na płodność i ciążę: minęło zbyt mało czasu od szczepienia pierwszych grup dziewcząt.

Z jednej strony wciąż istnieją dowody na to, że zaszczepione kobiety utrzymują normalny (zgodnie z badaniem Pap) stan komórek szyjki macicy przez co najmniej 5 lat. Z drugiej strony jest za wcześnie, aby mówić o odległych wynikach szczepień. W każdym razie, jeśli dziewczynkę uczy się „od najmłodszych lat", że badania profilaktyczne, w tym u ginekologa, są dla niej dobre, możemy spodziewać się, że jakakolwiek choroba może zostać wykryta we wczesnym stadium.

Tak więc to do rodziców należy decyzja, czy zaszczepić własne dziecko, czy nie.